26 listopada kończy się 57. Międzynarodowa Wystawa Sztuki – La Biennale di Venezia – pod tytułem „VIVA ARTE VIVA”.  W dniach od 23 do 26 listopada będzie można po raz ostatni obejrzeć „Fausta” autorstwa Anne Imhof, przygotowanego dla Pawilonu Niemieckiego, który otrzymał Złotego Lwa za najlepszy wkład krajowy.

Rozmowy Dornbrachta

W ramach „Dornbracht Conversations”, prowadzonych przez Hansa Ulricha Obrista, Anne Imhof i kurator Susanne Pfeffer po raz pierwszy rozmawiano na temat „Fausta” po prezentacji. Jako sponsor wkładu do Pawilonu Niemieckiego, Dornbracht zaprosił gości do Serpentine Sackler Gallery / The Magazine w Londynie.

„Faust” Anne Imhof, projekt nagrodzony Złotym Lwem na Biennale Sztuki w Wenecji, to opowieść o prawie do bycia innym. Ten cielesny spektakl to analiza relacji władzy i podporządkowania. Wszystko to doprawiono krytyką późnego kapitalizmu, który w ludzkim ciele zobaczył towar. Ciało jako kapitał. Ciało do wymiany, przemiany, czasem – eliminacji.

Performance odbył się w zaskakującej przestrzeni niemieckiego pawilonu przebudowanego za czasów Hitlera.

Budynek został zaprojektowany w latach 1938-39 przez architekta Ernsta Haigera. Inicjatorem jego przebudowy (pawilon wzniesiono w 1909 roku) był prawdopodobnie Adolf Ziegler, malarzyna, szef oddziału Izby Kultury Rzeszy i organizator wystawy „Sztuka zdegenerowana”, przy okazji której zniszczono lub spalono wiele wybitnych dzieł sztuki. Gdyby wówczas znano „gender”, Ziegler z pewnością dorzuciłby do płonącego stosu obrazy opisywane za pomocą tak brzydkiego słowa. Władza nie tolerowała bowiem niejednoznaczności, lecz jedynie to, co „normalne”, „krzepkie”, „zdrowe”. Takie jak nowy pawilon w Wenecji – architektoniczny pomnik nazizmu. Debata, co zrobić z pawilonem, ciągnęła się latami. Zostawić? Zburzyć? Z historyczną materią mierzyli się również artyści, ot, choćby Hans Haacke w słynnej aranżacji „Germania”, w której zmiażdżył marmurowe płytki podłogowe z lat 30. Zwiedzający biennale dosłownie deptali po niemieckiej historii. Realizacja Imhof ma inny charakter – bardziej współczesny, bardziej kobiecy, bardziej przewrotny. Sama artystka mówi: – Moja praca opowiada o swobodzie myślenia, o wolności, o prawie do bycia innym, o niepoddawaniu się tyranii płci społeczno-kulturowej, o dumie z bycia kobietą w tym świecie.

Między sztuką a designem

„Dornbracht Conversations” powstały w 2008 r. w ramach Culture Projects jako platforma do publicznego dyskursu między architekturą, designem i innymi dziedzinami sztukami. W ramach Dornbracht Culture Projects, Dornbracht wspiera wybrane wystawy i projekty od 1996 roku. Celem firmy jest rozwój własnej tożsamości kulturowej i stworzenie wartości dodanej, która wykracza poza czyste produkty.