Nazwisko Gae Aulenti, zwanej pierwszą damą włoskiej powojennej architektury, nadal wybrzmiewa świetnością w XXI wieku. Otwarta w Turyńskiej Pinacoteca Giovanni e Marella Agnelli w wystawa ukazuje niezwykle bogatą karierę architektki oraz bada jej życie. Określa się, że od czasu kiedy w 1953 roku rozpoczęła swoją działalność do śmierci w Mediolanie, powstało około 700 projektów podpisanych jej nazwiskiem.
Kuratorką wystawy zatytułowanej Homage to Gae Aulenti jest sama jej wnuczka Nina Artioli, która sprawuje opiekę nad jej archiwalnymi pracami. Zarządzająca Pinotecą, Ginevra Elkann, jest za to wnuczką Giovanniego oraz Marelli Agnelli, którzy byli znaczącymi patronami Aulenti. Elkann wspomina, że znała ją osobiście i łączyła ją z nią bliska relacja. „To wydarzenie jest wyrazem uznania nie tylko dla architekti, ale również dla kobiety, jej pasji oraz wizji” dopowiada.
Aulenti współpracowała blisko z małżeństwem Agnelli. Wspólnie przyczynili się do powstania szeregu różnorodnych prywatnych rezydencji i domów, publicznych instytucji kulturalnych, jak i planów urbanistycznych miast. Wiele z jej projektów zostało zleconych przez Donnę Marellę. Wliczają się w nie, między innymi, szkoła w mieście Villar Perosa, odnowienie weneckiego Palazzo Grassi poprzez przekształcenie go w muzeum oraz projekt mediolańskiego apartamentu rodziny Agnelli w Mediolanie.
„Uwielbiałam z nią rozmawiać. Była niesamowitą kobietą, źródłem inspiracji i wiedzy, kierującą się swoim otwartym umysłem, niezależnością oraz wielką siłą, które sprawiły, że stała się damą włoskiej architektury” z wielkim sentymentem wspomina Ginevra Elkann.
Gae Aulenti udało się zapracować wielki sukces. Zawzięcie brnęła przez rynek, który wiele dekad wcześniej zdominowany został przez mężczyzn. Wystawa zaprojektowana przez Marco Palmieri jest dowodem na słuszność stwierdzenia iż była wielką postacią w dziejach architektury. Wyróżnione prace uwzględniają zarówno dużą architekturę – włoska ambasada w Tokio, paryskie Musée d’Orsay czy renowację mediolańskiego Piazzale Cadorna; projekty scenograficzne – jak ten do teatralnej produkcji Luci Ranconi; prywatne domownictwo – jak mediolański Collector’s House oraz ikoniczne produkty wzornictwa takie jak lampy dla Martinelli Luce.
