Po pierwszej wizycie w Indiach ponad 30 lat temu, dziennikarka z Los Angeles, Victoria Lautman, zebrała kolekcję zdjęć, które rejestrują znikające stepwelle tego kraju. Podziemne konstrukcje do zbierania wody lokalnie nazywa się „baori”, „baoli”, „bawadi” i „vav”. Stepwelle budowano na całym subkontynencie, głównie w Indiach. Pierwsze z nich powstały około 600 roku n.e.
Stepwelle to cuda architektury, inżynierii i sztuki, obejmujące szeroki zakres rozmiarów, stylów i materiałów. Ich głównym celem jest zapewnienie codziennego zaopatrzenia w wodę przez cały rok. Ze względu na kapryśny klimat Indii poziom wody może zmieniać się od ledwie siąpiącej strużki w porze suchej do potopu w czasie monsunu. Dlatego też, kiedy woda była na najniższym poziomie, konieczne było zejście głęboko do zbiornika, aby uzyskać dostęp do lustra wody. Jednak wraz ze wzrostem jej poziomu stopnie, które do niej prowadziły, kolejno się zanurzały. Łącznie mogło być nawet 100 stopni, a cykl ten powtarzał się każdego roku. Ten wydajny system działał przez ponad tysiąc lat, aż ogólnie zastąpiono go nowoczesną instalacją wodno-kanalizacyjną.
Dziś w Indiach zachowała się zaledwie garstka stepwelli, w tym XI-wieczny Rani Ki Vav w Patan, w prowincji Gudżarat. Ten obiekt wpisano na listę światowego dziedzictwa UNESCO w 2014 roku. Niestety zdecydowana większość jest opuszczona i zdewastowana, a niewielu turystów zdaje sobie sprawę z ich istnienia. Nawet pomimo bliskości lokalizacji wielu stepwelli względem popularnych miejsc w dużych miastach.
„Pałace, forty, świątynie i grobowce znajdziemy na każdym szlaku turystycznym i w każdym przewodniku po Indiach. Wspaniałe podziemne stepwelle tego kraju pozostają jednak w dużej mierze nieznane w kraju i poza nim” – opowiada Victoria Lautman.
Po udokumentowaniu ponad 200 cudów architektury, dziennikarka opublikowała w 2017 roku książkę zatytułowaną „Znikające stepwelle Indii”. Z koleii obecną wystawę dotyczącą tej serii będzie można oglądać w Muzeum Fowlera przy UCLA do 22 października 2019 roku.
