Koncepcja dualności jest tematem przewodnim projektu głównej wystawy na tegorocznym Biennale w Wenecji. Za opracowaniem architektonicznym stoi studio Delvendahl Martin Architects. Natomiast kuratorem wydarzenia jest Ralph Rugoff. Jego wizja wystawy uosabia „podzieloną osobowość”, prezentując dzieła 79 artystów. Projekt objął nie tylko tradycyjnie przestrzeń centralnego pawilonu Giardini, ale także industrialną scenerię Corderie w Arsenale.
Koncepcję dualności i otwartości osiągnięto dzięki udostępnieniu wcześniej nieużywanego wejścia do budynku. W ten sposób odwiedzający mają możliwość wejścia i doświadczenia wystawy w dwóch zupełnie różnych kontekstach. Podział podkreśla zakres tematyczny i zwraca uwagę na ogromną różnorodność praktyk artystycznych.
Pierwsza część wystawy znajduje się w Corderie w Arsenale, czyli w przebudowanej fabryce lin dla weneckiej marynarki wojennej. Przestrzeń charakteryzuje się dużymi ceglanymi kolumnami biegnącymi wzdłuż ponad 300 metrów długości budynku. Projekt wystawy odpowiada charakterowi obiektu, ukazując jego historyczną architekturę. Trasy zwiedzania ustalono wprowadzając proste ścianki działowe ze sklejki, która pochodzi z lokalnych źródeł. Nawiązuje tym samym do wspaniałej spuścizny stoczniowej weneckiego Arsenału. Jednocześnie tymczasowa konstrukcja jest także wszechstronna i nadaje się do recyclingu. Struktury są rozmieszczone na różnych wysokościach, w ten sposób odpowiadają na treść i zawartość wystawy. Kurator Ralph Rugoff opisuje tę wciągającą jakość sekwencji przestrzennych jako „symfonię o różnych skalach”. Koncepcja dualności i otwartości zawiera się w udostępnieniu wcześniej nieużywanego wejścia do budynku. W ten sposób odwiedzający mają możliwość wejścia i doświadczenia wystawy w dwóch zupełnie różnych kontekstach. Podział podkreśla zakres tematyczny i zwraca uwagę na ogromną różnorodność praktyk artystycznych.
Drugą cześć wystawy obejmuje jasny Central Pavilion, z białymi tynkami na ścianach i dużymi świetlikami. Tegoroczne Biennale odkryło jednak w budynku przestrzenie, które były niedostępne przez dziesięciolecia. Utrzymując koncepcję otwartości, tu projekt wystawy także ogranicza do minimum interwencje architektoniczne. Wykorzystuje natomiast proste, białe struktury do eksponowania prezentowanych dzieł i prowadzenia zwiedzających.
