Fotograf Lorenzo Zandri udokumentował dwa modernistyczne domy, które zbudował Juan O’Gorman. Architekt postawił oba w Meksyku, pierwszy dla swojego ojca, a drugi dla słynnej pary artystów – Diego Rivery i Fridy Kahlo. Dzisiaj te dwie rezydencje funkcjonują w stolicy Meksyku jako instytucje muzealne.
Na potrzeby tego projektu Zandri korzystał z kamery analogowej, choć zazwyczaj pracuje ze statywem. Jednak zależało mu na oddaniu upalnej atmosfery gorącego, meksykańskiego dnia. Ujęcia „z ręki” z charakterystyczną pracą przesłony, w pełni odzwierciedliły jego wrażenia. Poza zdjęciami powstał film, który także przedstawia naturalne kolory i tekstury tych niezwykłych miejsc.
Juan O’Gorman był pod silnym wpływem architektury XX-wiecznej Le Corbusiera. W związku z tą fascynacją i swoim dorobkiem uchodzi za pioniera, który wprowadził modernistyczną, funkcjonalną architekturę do Meksyku. O’Gorman urodził się w Meksyku w 1905 roku, a zmarł w 1982 roku.
Pierwszy dom ukończono w 1929 roku dla ojca – Cecila O’Gormana, który tu mieszkał i pracował, ponieważ powstało tu także studio artysty. Niebawem po przeprowadzce, ponieważ już w 1931 roku, działkę obok zakupili Diego Riviera i Frida Kahlo. Jednocześnie zwrócili się do Juana O’Gormana, aby ten przygotował projekt nieruchomości.
Juan O’Gorman i jego projekt domu dla ojca
O’Gorman zaprojektował te dwie nieruchomości używając szeregu detali będących synonimem nowoczesnego stylu architektury. Obie nieruchomości mają skrzynkowe kształty akcentowane cylindrycznymi bryłami, tarasami i klatkami schodowymi. Natomiast inne szczegóły obejmują betonowe elementy pilotażowe, wypalane gliniane panele, otwarte podłogi, odsłonięty drenaż i schody. Choć wszystkie elementy obu projektów Juan O’Gorman oparł na zasadzie funkcjonalizmu Le Corbusiera, potrafił przetłumaczyć język modernistów na meksykańskie realia. W ten sposób obie budowle dostosował do krajobrazu Meksyku.
Dom Cecila O’Gormana pokrywa ceglany dach, a zewnętrzne ściany wykończono w odcieniach różu. przecinane dużymi oknami o różowych szprosach. Jedną ścianę budynku podpierają filary, które unoszą przeszkloną przestrzeń nad ziemią, tworząc małe, otwarte patio. Kolejną wyróżniają zakrzywione betonowe schody, które wyraźnie zarysowane prowadzą na wyższy poziom.
Dom Diego i Fridy
Rivera i Kahlo pobrali się w momencie, gdy ich nowy dom był gotowy do zamieszkania. Wielokolorowa nieruchomość składa się z dwóch oddzielnych struktur połączonych podniesionym chodnikiem.
Niebieską fasadę pierwszej bryły Juan O’Gorman podkreślił intensywnym różem okiennych ram i balustrad na dachu. Z kolei drugi budynek, w kolorach różowym i białym, charakteryzują geometryczne kształty. Formy cylindryczne i trójkątne zintegrowano z jego projektem. Rzędy kaktusów posadzonych wokół nieruchomości to kolejny ukłon w stronę meksykańskiego designu i krajobrazu.
Rivera mieszkał w domu od 1934 roku aż do swojej śmierci w 1957 roku, natomiast Kahlo przebywała na przemian rezydencji zbudowanej przez O’Gormana i jej Casa Azul.
W 1981 roku Narodowy Instytut Sztuk Pięknych przejął dom od córki Rivery. Po dziesięcioleciach renowacji, w 1997 roku otwarto tu jako Muzeum Diego Rivery i Fridy Kahlo House-Studi. W 2012 roku instytut nabył również dom ojca O’Gormana i przekształcił go również w muzeum.
Zobacz także:
https://pointofdesign.pl/architektura/modernizm-w-palm-springs-swieto-architektury/
https://pointofdesign.pl/architektura/czechy-a-modernizm-odbudowa-pomnika-tomasa-baty/
