Ten tętniący życiem, wielofunkcyjny ośrodek kulturalny składa się z kolorowych kopuł z ubijanej ziemi. Za projekt odpowiadają architekci z pracowni ZAV. Jednak powstał on właśnie na wyspie Hormuz w Iranie w ramach szerszej inicjatywy.
Hormuz to dawniej wspaniały historyczny port w strategicznej cieśninie Hormuz w Zatoce Perskiej na południe od Iranu, który kontroluje dostawy ropy naftowej z Bliskiego Wschodu. Wyspę wyróżniają wyjątkowe kolorowe surrealistyczne krajobrazy. Co dziwne, lokalni mieszkańcy pięknej, turystycznej i politycznie strategicznej wyspy angażują się w nielegalny handel przy użyciu swoich łodzi”.
Dla lokalnej społeczności wyspy Hormuz
„Obecność w Hormuzie” to cała seria projektów urbanistycznych autorstwa architektów ZAV. Ich cel przede wszystkim polega na wzmocnieniu pozycji lokalnej społeczności wyspy. W rezultacie innego projektu kulturalnego, a w zasadzie drugiej fazy inicjatywy, powstał wielofunkcyjny budynek zwany „majara”. Łączy on życie miejscowej ludności i gości zarówno kulturowo, jak i ekonomicznie.
W kraju, w którym państwo boryka się z politycznymi sporami poza swoimi granicami, każdy projekt architektoniczny staje się propozycją alternatyw dla wewnętrznego zarządzania. W ten sposób zadaje podstawowe pytania. Jakie są granice architektury? Jak architektura może sugerować polityczną alternatywę dla życia społecznego? Jak może osiągnąć sprawczość społeczną? ”- kontynuują architekci.
ZAV wyjaśnia, że projekt to w rzeczywistości ciągły proces, którego celem jest budowanie zaufania, a nie obiektów architektonicznych. Program obejmuje wiele małych kopuł zbudowanych przy użyciu techniki „superadobe”. Opracował ją urodzony w Iranie architekt Nader Khalili. Niewielka skala kopuł sprawia, że są one zgodne z możliwościami budowlanymi lokalnych rzemieślników i robotników niewykwalifikowanych.
Dziś to wyszkoleni mistrzowie budowy superadobe, tak jakby wartość Nadera Khalili mnożyła się wykładniczo” – mówi zespół projektantów.
Barwny charakter projektu nawiązuje do topografii wyspy Hormuz.
W tym projekcie dywan jest tkany z ziarnistych węzłów inspirowanych cząsteczkami, które tworzą ekoton wyspy. Przestrzenne jednostki, zwane też kopułami, powstają z worków wypełnionych piaskiem. Z kolei piasek ten pochodzi z pogłębianego doku w porcie Hormuz. Tak jakby ziemia spuchła, tworząc miejsce na zakwaterowanie”.
Kopuły mieszczą różnorodne programy, przy czym większość z nich zapewnia zakwaterowanie. Inne kopuły zawierają pomieszczenia ogólnodostępne. W nich mieszkańcy mogą zrobić pranie lub zjeść obiad w lokalnej kawiarni. Są tu również sale przeznaczone do prac rękodzielniczych, modlitwę, a nawet punkt informacji turystycznej.
Proste zasady tworzenia społecznej architektury
Zdaniem architektów, znaczącą zmianę społeczną można osiągnąć, kierując się czterema głównymi zasadami. Po pierwsze należy budować ekonomicznie, z korzyścią dla klienta. Po drugie większa część budżetu powinna pokryć koszty pracy, zamiast drogich, importowanych materiałów. To także korzystne dla lokalnej ludności, ponieważ mogą rozwijać swoje umiejętności budowlane.
Po trzecie – adaptacyjny i przyszłościowy scenariusz przestrzenny, który może odpowiedzieć na nieprzewidywalne potrzeby z korzyścią dla klienta i wyspy. I wreszcie po czwarte – wykorzystanie materiałów i zasobów ludzkich z iranu w celu obniżenia kosztów budowy i transportu oraz zwiększenia PKB z korzyścią dla całego kraju.
Architektura może być pośrednikiem, który łączy interesy różnych grup, od państwa i inwestorów po różne klasy i grupy ludzi. Majara czyni to, łącząc właścicieli gruntów z sąsiedniego portu Bandar Abbas, którzy organizują coroczną imprezę Landart w Hormuz, inwestorów ze stolicy Teheranu i miejscową ludność hormuz jako partnerów w projekcie.”
Zobacz także:
