Miejsca, w których natura odnajduje niekwestionowalną harmonię z minimalistyczną architekturą. Wnętrza domów zapraszają do nieustającego kontaktu z przyrodą, która nie tylko uzupełnia wizualny aspekt domu, ale także pozwala na stworzenie niezwykle uspakajającej i błogiej atmosfery. Przedstawiamy projekty, w których natura przenika architekturę i design, tworząc niezwykle wyrafinowane połączenia.

Entreparotas House / Di Frenna Arquitecto

Dom Entreparotas to projekt, który pozwala jego użytkownikom żyć w stałej relacji z naturą, dlatego też założeniem było wybranie miejsca, które zwiększyłoby znaczenie istniejącej już flory. Tropikalna roślinność, w której wyróżniają się paroty i drzewa figowe, kreuje atmosferę dżungli, która ostatecznie umożliwiła realizację koncepcji.

Imponujące betonowe bryły, które doskonale zrozumiały topografię terenu, zostały umieszczone w starannie przeanalizowany sposób, generując szereg ścieżek do wędrówki wokół domu. Stworzone dróżki, tworzą niezapomnianą grę cieni i światła, pozwalając mieszkańcom i gościom odkrywać uroki rezydencji i otaczającego ją terenu.

Wybrane materiały tworzę grę neutralnych i wręcz kamiennych kolorów, które interpretują istotę zagubionej ruiny w środku dżungli. To właśnie tam, gdzie architektura zatrzymuje się, aby dostojnie i z upodobaniem podkreślić swoje komponenty, które uzyskują zauważalne bogactwo w miarę upływu lat.

Światło, wiatr i deszcz są elementami, które nieustannie otaczają budynek. Perforacja dużych objętości z oknami, sięgającymi od podłogi aż do sufitu, pozwalają na przekraczanie małych ogrodów, które stale obejmują dom.

Na parterze znajduje się serce rezydencji. Zarówno salon, jak i jadalnia są całkowicie otwarte, z sufitem o podwójnej wysokości, który przypomina kryształowe pudełko przecinające główną oś i zacierające granice między wnętrzem a zewnętrzem, zapewniając naturalne oświetlenie wszystkich pomieszczeń.

Na górnym poziomie znajdują się najbardziej prywatne strefy. Przechodząc przez schody umieszczone w centrum domu, aby kontynuować ideę znaczenia światła i bezpośredniego połączenia z kontekstem, docieramy do wydłużonego korytarza, którego perspektywę rozszerzono o podwójną wysokość parteru.

Casa Bruma / Fernanda Canales&Claudia Rodríguez

Architekci zaprojektowali kompleks o minimalistycznym wyglądzie, biorąc jednocześnie pod uwagę specyficzne warunki klimatyczne tego obszaru. Przy ekstremalnie niskich temperaturach we wczesnych godzinach porannych i późnym wieczorem, konstrukcje wykorzystują w pełni światło słoneczne.

Wszystkie fasady mają czarne betonowe ściany, które pomagają wtopić kompleks w otoczenie. Niektóre struktury posiadają również zielone dachy, które dodatkowo podkreślają związek z naturą. Kamienne ścieżki łączą budynki na różnych poziomach. Każdy blok ma inną wysokość, która odpowiada zarówno jego szczególnej lokalizacji w topografii o stromych zboczach, jak i różnej hierarchii poszczególnych przestrzeni.

W zachodniej części terenu, w woluminach znajduje się garaż, pomieszczenie gospodarcze i miejsce do spania dla dzieci. Kuchnia posiada szklane przejście, które łączy ją z jadalnią. Nad jadalnią znajduje się natomiast pokój rodzinny, a w pawilonie od strony południowo-wschodniej – salon.

Aby zapewnić prywatność pawilonów, architekci dodali okna wychodzące na dziedziniec tylko do części kuchennej. W słoneczne dni ta zewnętrzna przestrzeń życiowa staje się sercem domu. W całym wnętrzu ciemny beton i naturalny kamień występują obok cieplejszych akcentów w postaci dębowych sufitów i drewnianych mebli.

To projekt, który na nowo definiuje ideę domu i strukturyzuje różne przestrzenie wokół dużego patio. Rozwiązanie zastosowano w celu zachowania istniejących drzew na działce i zapewnienia każdej przestrzeni domu porannego i popołudniowego światła. Powstał w ten sposób rodzaj wyeksploatowanego domu, w którym mieszkanie składa się z bloków, które wychylają się w kierunku naturalnych widoków, a także w celu poszanowania oryginalnej roślinności.

Canales wyjaśnia, że chęć kamuflażu była jednym z powodów takiego umieszczenia i dlaczego Casa Bruma podzielono na dziewięć dyskretnych jedno- i dwupiętrowych woluminów. Było to również uzasadnienie dodania czarnego pigmentu do mieszanki betonowej dla ścian wylewanych na miejscu.

Cztery zielone dachy, choć kolejnym wymogiem planu generalnego oraz dwa obsadzone roślinami tarasy dachowe, wzmacniają wrażenie, że architektura jest przedłużeniem natury. Zróżnicowanie tekstury i koloru powierzchni zewnętrznych betonowych ścian – od atramentowej czerni do średniej szarości – również wspiera ten efekt, sprawiając, że wydają się one raczej wytworem pogody i natury niż dziełem człowieka. „Myśleliśmy o budynkach jak o skałach”, wyjaśnia Rodríguez.

La Extraviada / Em-Estudio

Em-Estudio zrealizowało dom „La Extraviada” wzdłuż wzgórza nad cichą i majestatyczną plażą Mermejita w Meksyku. Zwrócony w stronę Oceanu Pacyficznego i całkowicie otoczony przez naturę, dom oferuje schronienie wśród upałów Oaxaca. Zespół projektowy celebruje widok na morze i krzyżowy przepływ powietrza, który utrzymuje świeżość przestrzeni. Jest to projekt, który nie walczy ze swoim naturalnym kontekstem ze względu na bliskość morza – pogodą, solą, słońcem i wilgocią, ale wykorzystuje go na swoją korzyść, czyniąc go istotną częścią projektu.

Dom stara się zintegrować ze wzgórzem i dostosować do jego topografii. Skupione formy stopniowo odkrywamy w miarę wchodzenia lub schodzenia z góry, co sugeruje kontynuację skalistego krajobrazu. Kamienne bloki, przerwane dużymi drewnianymi okiennicami, rzutowane jeden na drugi, dostosowują się do nachylenia terenu, tworząc tarasy, które ostatecznie zapewniają cień i pozwalają na przepływ wiatru. Do wnętrza wchodzi się przez najwyższy punkt, gdzie schody prowadzą do kamiennego przedsionka-patio. Dom ma cztery pokoje, dwa zintegrowane z głównym blokiem i dwa, które mogą funkcjonować jako niezależne studio, ponieważ mają własny dostęp do ogrodu, a także kuchnię i prywatny basen ze słodką wodą.

Do budowy La Extraviada, Em-Estudio wykorzystuje przede wszystkim materiały pochodzące z lokalnych źródeł. Paleta ta obejmuje stolarkę z drewna macuil, z drewna guapinol oraz kamień z pobliskich kamieniołomów na patia i schody. Dach głównego pawilonu wykończony jest płaskimi glinianymi dachówkami, natomiast ściany polerowanym cementem zmieszanym z brązowymi pigmentami. Ściany i dach starają się połączyć architekturę z kolorami otaczającego kontekstu, aż do momentu, gdy patyna stanie się integralną częścią obrazu projektu, w którym starzenie nadaje charakter objętości.

Casa Atibaia / Maison de Sable&ni.acki

Twórcy Charlotte Taylor i Nicholas Préaud zaczerpnęli inspiracje z modernistycznej architektury Liny Bo Bardi, aby stworzyć Casa Atibaia – wyimaginowanego domu, który ukrywa się w lesie w São Paulo.

W serii ultrarealistycznych renderingów, para wyobraziła sobie Casa Atibaia, która znajduje się wśród zalesionych brzegów rzeki Atibaia w São Paulo. Jest to pierwszy wspólny projekt Préaud, która jest współzałożycielką firmy Ni.acki zajmującej się wizualizacją 3D oraz Taylor, która prowadzi studio Maison de Sable, współpracujące z wieloma artystami wizualnymi przy tworzeniu przestrzeni.

Dom powstał na podstawie Casa de Vidro, czyli Szklanego Domu, który urodzona we Włoszech, brazylijska architekt Lina Bo Bardi zaprojektowała w 1951 roku dla siebie i swojego męża, pisarza i kuratora Pietro Marii Bardiego.

Składający się z betonowo-szklanej bryły wspartej na smukłych podstawach, dom uważany jest za znaczący przykład brazylijskiego modernizmu – ruchu architektonicznego, który zarówno Taylor, jak i Préaud zaczęli podziwiać w trakcie swojej kariery.

„Lina Bo Bari była ogromną inspiracją przez większą część mojej kariery.” – powiedziała Taylor. – „Odkrycie, że Nicholas miał równą pasję i ekscytację wobec brazylijskiego modernizmu, było idealnym połączeniem, czymś, co musieliśmy zbadać”.

„Mieszkając i studiując architekturę w Brazylii, byłem przytłoczony obecnością i narodową dumą wokół modernistycznych klejnotów, takich jak Casa de Vidro czy Casa das Canoas autorstwa Oscara Niemeyera.” – kontynuował Préaud. – „Te domy stały się punktami orientacyjnymi nie tylko ze względu na ich styl i nowoczesne w tamtym czasie metody budowy, ale także ze względu na prostotę stylu życia, który realizowały.

„Casa de Vidro Liny Bo Bardi była inspiracją głównie pod względem eterycznego wrażenia delikatnie zawieszonego domu… łagodne krzywizny, rozciągnięte surowe płyty betonowe i pierwotny związek z żywiołami są naszym hołdem dla brazylijskiego modernizmu” – wyjaśniają autorzy.

Niektóre z głazów podtrzymujących dom przebiją się przez wnętrze i zostaną zaadaptowane na elementy funkcjonalne, takie jak półki na książki, wezgłowie łóżka lub cokoły do eksponowania wazonów w kolorze ziemi.

„Casa Atibaia to eksperyment projektowy, w którym połączyliśmy zarówno nasze wrażenia, jak i aspiracje dotyczące idealnego modernistycznego domu w dżungli” – kontynuuje para. – „Poprzez ten eksperyment staraliśmy się wycisnąć esencję tego, co oznacza dla nas brazylijski modernizm, zacierając granice między wnętrzem a zewnętrzem, zachowując jednocześnie przytulne, domowe poczucie”.

Casa Kem / Gantous Arquitecto

Gantous Arquitectos, założone w 1992 roku przez Christiana i Claudio Gantous, zasłynęło z serii wyrafinowanych, niepowtarzalnych współczesnych domów prywatnych w całym Meksyku. Niskie i eleganckie formy Casa Kem stanowią jeden z najnowszych projektów, który dołączył do ich stale rosnącego portfolio mieszkaniowego. Ten zaprojektowany dla pięcioosobowej rodziny dom w Méridzie, położony na obrzeżach stolicy Jukatanu, jest częścią ekskluzywnego osiedla mieszkaniowego w Yucatán Country Club (YCC), na którym znajduje się jedno z najlepszych pól golfowych w Meksyku, zaprojektowane przez Jacka Nicklausa.

O ostatecznym kształcie projektu zadecydowało kilka kluczowych czynników, a mianowicie gorąca pogoda w regionie, która zainspirowała do zastosowania wsporników chroniących otwory przed ostrym światłem. A także wielkość i orientacja działki, która oferowała długie, rozległe widoki na pole golfowe i otaczającą je przyrodę. W rezultacie architekci umieścili dom w układzie liniowym, wzdłuż górnej części działki. Lekko odsunięty otwarty garaż tworzy w planie łagodny kształt litery L.

W środku, granice między pokojami są płynne, a dzięki cofniętym przeszkleniom, wnętrze łatwo staje się jednością z naturą. „Chcieliśmy, aby dom był jak najbardziej transparentny, aby zmaksymalizować widoki z obu stron. Wielki pokój został zaprojektowany jako elastyczna przestrzeń wewnątrz i na zewnątrz, z dużymi przesuwnymi oknami wzdłuż obu fasad, które znikają w ścianach kieszeniowych’ – mówią architekci.

W domu o powierzchni 1000 m² zastosowano odsłonięty biały beton w połączeniu z jasnym zielono-szarym włoskim marmurem. Oba materiały zostały wybrane ze względu na ich wytrzymałość i funkcjonalność – zwłaszcza marmur, który oferuje różne wykończenia, odpowiednie zarówno do użytku wewnętrznego, jak i zewnętrznego.

Wykorzystując kąt nachylenia terenu, zespół wykonał wykop i umieścił wszystkie systemy techniczne pod ziemią, pozostawiając taras na dachu konstrukcji jako kolejną przestrzeń do spożywania posiłków na świeżym powietrzu, relaksu i rozrywki. W ten sposób, jak mówi Gantous, mieszkańcy mogą „podziwiać wspaniałe zachody słońca, z których słynie półwysep Jukatan”.

Pine Cove House / Dezest Architects

Dezest Architects proponuje dom w sosnowej zatoce w odpowiedzi na powszechne, rosnące pragnienie wycofania się z gęstych obszarów miejskich w bardziej naturalny i odizolowany kontekst. Projektując dom, określony przez kompozycję betonowych geometrii oświetlonych światłem otoczenia, zespół komentuje – nawet w odległości kilku kilometrów od metropolii powietrze staje się znacznie czystsze, atmosfera jest spokojniejsza i otwierają się wspaniałe miejsca do wypoczynku i spacerów.

Zespół wyobraża sobie dom w sosnowej zatoce jako miejsce odosobnienia w zalesionym kontekście, który dodatkowo stara się zminimalizować szkody wyrządzone środowisku. Dom scharakteryzowany jest jako skupisko objętości, zorganizowane w taki sposób, aby zintegrować dom z lasem tak bardzo, jak to tylko możliwe.

Każdy blok jest odizolowany w ramach własnej objętości, tak że dom wydaje się mniej pojedynczym obiektem, a bardziej małą wioską rozrzuconą wśród drzew. Zespół podkreśla oddzielenie tych objętości – na przykład pomiędzy strefą rekreacyjną a dzienną – za pomocą międzywęzłowych szklanych galerii, które służą jako elementy łączące.

Zobacz także: