Projekt wnętrza w stylu francuskim wymaga poznania reguł i długiej tradycji aranżacji i dekorowania domów i mieszkań. Przedstawiamy przewodnik, który pozwoli poznać główne zasady stylu. Główni projektanci wnętrz i architekci zainspirują Was do polubienia stylu francuskiego.
Projektowanie i dekorowanie wnętrz Francuzi sprowadzili do rangi sztuki, łączącej swobodny, nonszalancki styl z elegancją w stylu monarchii. Stylowy wygląd domu to dla Francuza kwestia równie istotna, co jego osobisty wizerunek. Ten natomiast jest jednym z bardziej pociągających i najczęściej naśladowanych na całym świecie.
Spis treści artykułu:
- Projekt wnętrza w stylu francuskim – 7 cech głównych
- 12 najlepszych projektantów wnętrz z Francji
- Historia stylu francuskiego a projektowanie wnętrz
Projekt wnętrza w stylu francuskim – 7 cech głównych
Styl francuski jest na tyle specyficzny, że wymaga pewnego przewodnika, który pozwoli jego wielbicielom uchwycić sedno wyrafinowania kryjące się w pozornym, artystycznym bałaganie i nadmiarze dekoracji.
1. Projekt wnętrza z historią w tle
Większość realizacji wnętrzarskich w Paryżu odbywa się w historycznych obiektach z XVII, XVIII i XIX wieku. Nie da się tego faktu pominąć, a wręcz należy z szacunkiem odnieść się do historii i specyficznego uroku starych murów.
Dobry projekt wnętrza powinien połączyć kultowy charakter i elegancję przestrzeni z praktycznym luksusem. Klasyczne mieszkania w stylu Haussmanniana (wybudowane w latach 1853–1870) szczycą się skomplikowanymi listwami sufitowymi. Już sam ten element determinuje rodzaj oświetlenia eliminując oświetlenie wnękowe na rzecz lamp podłogowych. Bogate sztukaterie, wysokie okna, tradycyjna stolarka drzwi i boazerii zawsze będą stanowić główne tło, które projektant wypełni własną myślą twórczą.
2. Antydekoracyjność
Siła francuskiego stylu tkwi w kontrastach. Pozornie niepasujących zestawieniach elementów składających się na eklektyzm wizualny i stylistyczny. To rodzaj zabawy materią, prowokacyjnej gry służącej podważeniu utartych schematów i przekroczeniu granic. Łączenie wyposażenia wnętrz z różnych okresów czasu, odmiennych estetyk tworzy rodzaj kolażu sprawiającego wrażenie jakby powstał na przestrzeni długiego czasu. To iluzja własnoręcznej roboty aranżacyjnej, a zatem bardzo francuskiego podejścia do projektowania wnętrz.
3. Modowe wpływy a projekt wnętrza
Tak samo „rozczochrane”, jak i eleganckie, francuskie wnętrza nigdy nie są zbyt wyrafinowane ani zbyt idealne. To swoisty rodzaj elegancji mimochodem. Uproszczenia, łączenie stylu vintage z formami współczesnymi odbywa się na takiej samej zasadzie jak Paryżanki kreują swój modowy look. Wnętrza przesycone są sztuką, roślinami i pamiątkami. Wszystkie razem tworzą bardzo zindywidualizowaną przestrzeń – taką jak francuska moda.
4. Dekoracje do wnętrz z recyklingu
Chiner to francuska zasada, którą często stosuje się przy dekorowaniu wnętrz w stylu francuskim. Polega na wynajdywaniu idealnych do wnętrza elementów w sklepach ze starociami lub odzieżą używaną. To rodzaj zrównoważonego, ekologicznego podejścia. Chiner to ponowne użycie i ponowne opracowanie celu dla elementów dekoracji.
5. Odejście od neutralnych kolorów w projektach wnętrz
Mimo że Francuzi są skłonni do eleganckich, całkowicie białych wnętrz, kolor to sposób, w jaki potrafią wypełnić lukę między starym a nowym. Lubią łączyć kolory, okresy i naprawdę każdy styl projektowania, który do nich przemawia – a co może być bardziej francuskiego? „Aby ujednolicić obiekty z różnych okresów czasu w pomieszczeniu, używa się kilku mocnych i uzupełniających się kolorów, które nadają jednolitości zestawowi. Kolor, w przypadku stylu francuskiego łączy style.
6. Projekt wnętrza zgodny ze stylem życia
Francuskie wnętrza są odzwierciedleniem stylu życia ich właścicieli. Wyglądają na łatwe i swobodne – to dlatego, że są dostosowane się do sposobu poruszania się po pokoju. Są tam zakątki, w których można się zrelaksować, i kreatywne miejsce do przechowywania wszystkich chwil. Sam projekt wnętrza wbrew pozorom jest wystudiowany, ale życie w maison w stylu francuskim nie może być łatwiejsze. Od mebli po estetykę, wszystko powinno mieć swoją funkcję. Wystrój musi odzwierciedlać osobowość i życie klienta.
7. Projekt wnętrza z pominięciem trendów
„Plus ça change, plus c’est la même chose”: z franc. „Im więcej rzeczy się zmienia, mówi stare francuskie powiedzenie, tym bardziej pozostają takie same”.
Trendy mogą przychodzić i odchodzić – w polityce, modzie, jedzeniu, wystroju, ale podstawy życia są niezawodne, zakorzenione tak głęboko, jak stary dąb. Stałe ulepszenia wnętrz odbywają się z poszanowaniem tego, co zrobiły poprzednie pokolenia. To najlepszy sposób na utrzymanie stylu przy życiu”. Modne dodatki do wnętrz stanowią jedynie margines esencji stylu, którego historia sięga daleko wstecz.
12 najlepszych projektantów wnętrz z Francji
Przez stulecia Francja była umieszczana na piedestale światowej sceny artystycznego savoir-faire. Niezależnie od tego, czy chodzi o kuchnię, wyśmienite wino czy modę, kraj ten słynie z tego, że potrafi zachwycać wrodzonym stylem. Nic więc dziwnego, że także stąd wywodzą się jedni z najbardziej wpływowych twórców w branży projektowania wnętrz.
JEAN-LOUIS DENIOT
Jean-Louis Deniot oddychał francuskim wystrojem wnętrz od najmłodszych lat. Jego naturalne zdolności do pracy z teksturami i wzorami zostały udoskonalone podczas jego edukacji w Paryżu, a po ukończeniu studiów w 2000 r. wizjoner założył własną firmę zajmującą się projektowaniem wnętrz. W ten sam sposób, w jaki projektant mody tworzy haute couture, Deniot dostosowuje każdy ze swoich projektów do potrzeb klienta, wykorzystując swoje podróże jako inspirację. Jego talent do inspirowania się dawnymi okresami i wyrafinowane palety kolorów sprawiają, że ma na swoim koncie długą listę imponujących projektów. Od nieruchomości mieszkalnych w Londynie i Indiach, po restaurację winnicy Château Latour dla francuskiego biznesmena i męża Salmy Hayek, François Pinaulta.
CHRISTIAN LIAIGRE
Christiana Liaigre, nie trzeba przedstawiać. Jego praca jest uosobieniem wyrafinowanego modernizmu. Francuski projektant wnętrz i mebli osiąga minimalistyczną francuską elegancję dzięki zastosowaniu wystawnego jedwabiu, lnu, skóry i drewna. Kieruje się wschodnią sztuką „feng shui” harmonizując spokojne palety kolorów i minimalizując stosowane ozdoby w celu stworzenia spokojnej atmosfery wnętrza. Projekty Liaigre obejmują pracę w hotelu Mercer w Nowym Jorku, Selfridges w Londynie i biurach dla Valentino Couture w Paryżu.
CHAHAN MINASSIAN
Po studiach na wydziale projektowania wnętrz w Paryżu i zdobyciu doświadczenia jako europejski dyrektor kreatywny Ralpha Laurena, Minassian założył własną agencję w 1993 roku i wkrótce zyskał sławę na arenie międzynarodowej. Przestrzeń kosmiczna jest głównym zagadnieniem tego francuskiego projektanta, który przeprojektowuje domy, aby wspomóc przepływ naturalnej energii kosmosu. Prace Minassiana można również rozpoznać po zastosowaniu wyrafinowanych tkanin i stonowanych kolorów. Jego zamiłowanie do egzotycznych materiałów (skóra pytona czy skorupa żółwia), a także starych i naturalnych, takich jak kamień i brąz, przyciągnęło zamożnych klientów. Stworzył szereg projektów super-jachtów, paryskich hoteli, wiejskich domów w Quebecu i sklepów w Londynie i Tokio.
GILLES & BOISSIER
Partnerzy zarówno w pracy, jak i życiu, Patrick Gilles i Dorothée Boissier byli przeznaczeni do współpracy. Ich zjednoczone kreatywne umysły są siłą, z którą należy się liczyć, a łączenie klasycznych i współczesnych stylów z neutralnymi paletami kolorów jest ich mocną stroną. Na ich liście wyrafinowanych projektów, są restauracje na całym świecie i przestrzenie mody, takie jak sklepy Moncler.
JOSEPH DIRAND
Joseph Dirand jest żywym dowodem na to, że ponadczasowa elegancja przychodzi naturalnie Francuzom. Francuski projektant wnętrz i architekt ma zamiłowanie do minimalizmu. Łączy monochromatyczne palety kolorów i czyste meble. Dzięki swojemu kreatywnemu oku Dirand został objęty skrzydłem branży modowej i zaprojektował kilka ekskluzywnych sklepów modowych gigantów, w tym Balenciaga w Tokio, Pucci w Nowym Jorku i Balmain w Paryżu. Dzięki skrupulatnej dbałości o światło i proporcje jest także ulubieńcem luksusowych hoteli i restauracji.
INDIA MAHDAVI
Zaprawiona globtroterka mieszkająca niegdyś w Iranie i Nowym Jorku. Kiedy w końcu osiadła w Paryżu została dyrektorem artystycznym Christiana Liaigre. Obecnie sama stanowi markę czerpiąca z bogatych doświadczeń wychowywania się w Anglii, Francji, Niemczech i Stanach Zjednoczonych. Integruje żywe kolory ze swojej twórczości z wczesnych lat w Ameryce i pluszowe materiały stanowiące inspiracje jej doświadczeń z Paryża. To prawdopodobnie najostrzejsza francuska projektantka wnętrz spośród wszystkich nazwisk. Projekty Mahdavi cechuje nowoczesna, pomysłowa estetyka uosabiające eklektyczne podejście. Mahdavi jest w stanie tworzyć superluksusowe przestrzenie w stylu Art Deco w Claridge’s równie skutecznie jak zabawne, całkowicie kobiece jadalnie w Sketch, niesamowitej restauracji-galerii Mayfair.
PIERRE YOVANOVITCH
Pierre Yovanovitch pracował jako projektant mody, a jego przygoda z wnętrzami zaczęła się od prywatnego apartamentu. Jego styl charakteryzuje się czystymi liniami, prostotą nowoczesności i pewnym użyciem mocnych materiałów, takich jak drewno, marmur, kamień i metal. Podchodzi do swoich projektów w sposób architektoniczny i uzupełnia przestrzenie wyborem niestandardowych, rzemieślniczych obiektów. Od pierwszego projektu hotelowego Marignan Paris słynie z umiejętnego plasowania kolorów we wnętrzach.
JACQUES GRANGE
Dzięki karierze trwającej już ponad cztery dekady wyjątkowy styl Grange naprawdę przetrwał próbę czasu. Czcigodny francuski projektant wnętrz otrzymał klasyczne wykształcenie, a po ukończeniu studiów uczył się od legendarnego mistrza francuskiej dekoracji Henri Samuela. Bogactwo to zazwyczaj uczucie, które przychodzi na myśl na pierwszy rzut oka pracy Grange. Dekoracyjne meble, jasne, intensywne kolory i zakrzywione formy odgrywają dominującą rolę w jego projektach, budząc rokokowy nastrój. Projektował dla Yves Saint Laurenta, Karla Largerfelda, Valentino i Aerin Lauder.
ALBERTO PINTO
Kolejnym wirtuozem w dziedzinie francuskiego projektowania wnętrz jest nieżyjący już Albert Pinto. Po ukończeniu prestiżowej École du Louvre i otwarciu agencji fotograficznej w Nowym Jorku specjalizującej się w projektowaniu wnętrz, Pinto odkrył swoje powołanie. W jego twórczości widać wpływy innych kultur, szczególnie egzotycznych stylów inspirowanych światem wschodnim. Zapierające dech w piersiach prace obejmują wszystko, od prywatnych odrzutowców, jachtów i pałaców po biura korporacyjne. Mimo jego śmierci nadal można uzyskać dotyk Pinto w domu, ponieważ jego francuska firma projektowa żyje pod rządami siostry Lindy Pinto.
JACQUES GARCIA
Według Jacquesa Garcii „luksus jest najprostszą rzeczą na świecie: jest wiedzą”. Jeśli tak, to ten luksusowy projektant ma całą wiedzę tego świata. Garcia opowiada historię o przestrzeniach wypełnionych elegancją i rzadkimi przedmiotami. Osiągnął mistrzowo w zakresie posługiwania się kolorem i ekstrawaganckimi materiałami. Kariera Garcii osiągnęła najwyższy poziom przy renowacji galerii sztuki dekoracyjnej w Luwrze i pokojach w Pałacu Wersalskim.
CHARLES ZANA
Charles Zana to architekt aktywny od dwóch dekad. Absolwent Beaux-Arts de Paris, odnalazł swój głos, wykuwając swój styl i osie wpływów w kierunku sztuki użytkowej. Jego wnętrza są niczym domowe galerie, w których kolor uzupełnia formę i odwrotnie. Wyrafinowany styl, bardzo francuski, a zarazem współczesny stanowią główne charakterystyki projektowego warsztatu.
DOROTHÉE MEILICHZON
Dorastała w Paryżu i studiowała wzornictwo przemysłowe w Strate College, ale zamiast skupiać się na wytwarzaniu produktów, podążyła za pasją projektowania w sektorze wnętrz. W wieku 27 lat założyła własne studio projektowe, a w 2009 roku założyła multidyscyplinarną agencję projektową CHZON. Korzystając z blokowych kolorów i dobrze rozmieszczonych wzorów, projekty Dorothée przyciągają wzrok, ale nie przytłaczają, tworząc ciepłe i wygodne środowisko.
Historia stylu francuskiego a projektowanie wnętrz
Od połowy XV wieku pomysły z Włoch zaczęły zmieniać oblicze francuskich budynków; zmiana ta następowała stopniowo, najpierw w zastosowanym dekoracyjnym detalu nałożonym na zasadniczo gotyckie wzory, a następnie rozciągając się na symetrię i regularność całości. Już na wczesnym etapie rozwoju dekoracji sufitu i schodów rzeźbionymi bossami (ozdobna projekcja sufitu) widać nadal żywy, typowy francuski styl, a zarazem wkład w renesansową dekorację. XVI wiek był okresem, w którym pojawiły się rzeźbione kominki i płaskie sufity z drewna, w formie kasetonowych, kolorowych i złoconych geometrii obrysowanych drobnymi listwami. Podłogi francuskie były wykonane z listew z twardego drewna, czasem powtarzających wzór kasetonowego sufitu. Włoscy artyści byli zatrudnieni w Fontainebleau wpływając na współczesnych francuskich architektów i skłaniając ich w kierunku bardziej włoskiej koncepcji.
Dekoracyjność wnętrz w stylu Ludwika XIV
Na początku XVII wieku i podczas długiego panowania Ludwika XIV (1643–1715) formalność i okazałość stały się najważniejsze w życiu dworu. Bogato zdobione pokoje stanowiły tło dla króla i jego dworzan; takie apartamenty zwykle składały się z przedsionka, przedpokoju, jadalni, salonu, sypialni stanowej, gabinetu i galerii. Klatki schodowe były okazałe i przestronne, oferując odpowiednie przejścia do głównych pomieszczeń. Schematy dekoracyjne obejmowały wyposażenie, draperie i meble pokojowe.
Barokowy styl został doskonale dopasowany do wyrażania idei luksusu i przepychu. Inspirował budowę jednych z najlepszych pałaców wzniesionych w Europie od czasów cesarskiego Rzymu.
Duży handel eksportowy przeniósł francuskie style do prawie każdego zakątka Europy, uczynił Francję centrum luksusów i dał Paryżowi wpływy, które przetrwały do dziś.
Chociaż barokowy trend jest dobrze ugruntowany we wnętrzach Wersalu, ogólnie rzecz biorąc, był regulowany we Francji przez podstawowe ograniczenie, które rzadko pozwalało na całkowitą dominację dekoracji.
Zwiewne rokoko
Wśród architektów i artystów pracujących w tym czasie byli Jean Berain, André-Charles Boulle, Jean le Paultre, Robert de Cotte i Jules Hardouin-Mansart. Ich praca trwała w późniejszym okresie, w którym barokowy ornament został przekształcony w zwiewne, delikatne rokoko z połowy XVIII wieku. Początek tego bardziej płynnego traktowania można zobaczyć w pracach Roberta de Cotte w Wersalu i hotelu de Toulouse w Paryżu. Do inkrustowanych i zdobionych mebli zastosowano ogromną różnorodność materiałów; na przykład w utworze Boulle’a projektant zastosował – oprócz skorupy żółwia i inkrustacji z mosiądzu – heban, miedź, lapis lazuli, barwioną na zielono kość słoniową lub róg oraz macicę perłową.
Symetria vs asymetria w projektowaniu wnętrz
Mimo wolności od uciążliwych ograniczeń styl barokowy zachował klasyczną ideę symetrii. Dopiero na początku dziesięcioleci XVIII wieku nastąpiły wyraźne odstępstwa od poglądu, że obiekt podzielony pionowo powinien składać się z dwóch połówek, które są wzajemnie odbiciami lustrzanymi. Styl Ludwika XIV przejawiał zamiłowanie do symetrii, ale wraz z regencją książąt d’Orléans, która rozpoczęła się w 1715 r., asymetria stała się jedną z cech współczesnej dekoracji i jednym z głównych aspektów stylu rokoko.
Głównym projektantem w tym stylu, był Juste-Aurèle Meissonnier, złotnik. Nieprzypadkowo wiele przedmiotów w stylu rokoko, w tym meble, wygląda tak, jakby zostały zaprojektowane przez ślusarza. Mówi się, że rokoko zaczęło się, gdy zwoje przestały być symetryczne. Warto wziąć pod uwagę wpływy, które doprowadziły do powstania tej rewolucyjnej koncepcji.
Azjatyckie wpływy w aranżacji wnętrz
Począwszy od wczesnych dekad XVII wieku chińska porcelana i lakier były importowane do Europy w coraz większej ilości. Szczególnie porcelana przyciągnęła wielu wybitnych kolekcjonerów, w tym większość członków rodziny królewskiej w Europie. To rosnące wykorzystanie chińskich przedmiotów artystycznych w europejskiej sztuce dekoracyjnej zapewniło potężny wpływ bez śladu tradycji klasycznej. Wkrótce po 1650 r. Holendrzy zaczęli importować porcelanę z Japonii, początkowo dekorowaną na niebiesko. Jednak pod koniec wieku pojawiła się polichromii, malowanej przez Sakaidę Kakiemon lub na jego sposób.
Dekoracje Kakiemona były wyraźnie asymetryczne, podobnie jak malowane panele lakiernicze, które sprowadzano do wykonania na ekrany i meble, i nie ma wątpliwości, że ta cecha wpłynęła również na europejską sztukę rokokową.
Porcelana była prawdopodobnie najważniejszym wyrazem stylu rokokowego w pierwszej połowie XVIII wieku, a brąz i złotnictwo zajęły drugie miejsce. Pokoje w całości ozdobione porcelaną nadal istnieją. Były to nie tylko wazony i postacie, ale także lustrzane ramki, scrollwork, gzymsy, a nawet małe stoły konsolowe. Synteza materiałów
Synteza stylu francuskiego
Styl francuski rozwinął się w XVIII wieku w bardzo umiejętną syntezę materiałów, w których brąz i porcelana odgrywały ważną rolę. Meble zostały starannie wykonane w brązie z marmurowym blatem i często były również ozdobione porcelanowymi tabliczkami. Zegary zostały wykonane z porcelanowych wazonów. Jardiniery i wazony były wypełnione porcelanowymi kwiatami z brązowymi łodygami i liśćmi. Zaczęto produkować okleinę z rzadkich gatunków drewna i praktykowano dekoracyjną intarsję, często z misternymi obrazami. W tym czasie bardzo poszukiwano intarsji z mosiądzu i skorupy żółwia, która rozpoczęła się od Boulle, chociaż było to odrodzenie imperialnej mody rzymskiej. Gobeliny pokrywały ściany zastępując rzeźbione boazerie. Inną formą dekoracji ściennych, również stosowaną do produkcji mebli, była vernis Martin (lakier Martina), imitacja lakieru orientalnego, który był niezwykle popularny po 1730 roku.
Projekt wnętrza wbrew klasycznemu porządkowi
Styl rokoko jest niezwykły ze względu na kwiaty i zaokrąglenia. Nogi mebli były z wdziękiem zakrzywione, a blaty zostały pocięte na serpentynowe kształty.
Typowe rokokowe elementy są widoczne we wnętrzach architekta i dekoratora Germaina Boffranda dla hotelu de Soubise w Paryżu (rozpoczęty w 1732 r.), gdzie forma architektoniczna została podporządkowana wymaganiom dekoracyjnym. Gzyms zniknął, a ściany wygięły się w suficie, ozdobione poszarpanymi zwojami C, girlandami kwiatów ozdobionymi wstążkami, sprayami liści, kratami i motywami muszli. Zmniejszona skala pomieszczeń i reakcja monumentalnego projektu powodują eliminację klasycznych porządków. Użycie chińskich motywów jest wyrazem poszukiwania nowości i dobrze komponuje się z ogólną lekkością stylu. Moda rokokowa rozprzestrzeniła się w całej Europie, wielu Francuzów zatrudniono przy tworzeniu nowoczesnych budynków i dekoracji. Ulepszenie produkcji szkła zaowocowało większymi panelami lustrzanymi i błyszczącymi kryształowymi żyrandolami.
Nowa klasyka w projektach wnętrz mieszkalnych
Styl Ludwika XVI, czyli styl neoklasyczny, zaczął się zakorzeniać przed śmiercią Ludwika XV w 1774 r. Pani de Pompadour i jej brat, markiz de Marigny, byli jednymi z pierwszych, których przyciągnął nowy styl klasyczny w latach pięćdziesiątych XVII wieku. Od 1748 r. charakterystyczny francuski szacunek dla formalności był stymulowany przez odkrycia archeologiczne w miejscach starożytnych rzymskich miast Herkulanum i Pompejach.
Współczesny styl francuski to w rzeczywistości kompozycja złożona z wielu elementów wyjętych z różnych epok. Mimo upływu czasu, zachowuje swój świeży wygląd, elastycznie łącząc się ze współczesnym wzornictwem i modami z zakresu interior designu.
Zobacz także:
https://pointofdesign.pl/slider/salvatori-1-dzien-w-paryzu/
https://pointofdesign.pl/design/revolution-stylu-roche-bobois/
https://pointofdesign.pl/wnetrza/milosc-po-francusku-projektowy-duet-z-paryza/
